Briefje uit de grote stad.

                                                                                         

                                                                                                                      

                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Rotterdam
                                                                                                                              Februari 2015

                                                                                                              

Lieve Dertien, 

Een paar weken geleden alweer reisde ik van land naar land. 

Het was een speciale tijd voor mij. 

Een dag hielp ik Ethiopische vrouwen met bijzondere spaanse zonnehoeden om de stoffige pleinen van Addis Abbeba schoon te vegen. Er was een mooie kameraadschap tussen ons. 

Een andere dag was ik plotseling een dode dichter, een man dus,  die ieder jaar op zijn verjaardag tot leven komt en alles dan vergeten is. Sommige dagen genoot ik ervan om als Argentijnse alleenstaande vrouw met een groepje vrouwen naar de kust van Argentinie te reizen en mijzelf te vermaken tussen rotsen en zee.  Dan weer was ik een Aborigonal die niet kon wennen aan een gecultiveerd leven en zich terugtrok in de natuur. Een afdak van bomen bouwde, bessen at en zelfs op dieren jaagde met een geslepen houten speer. 

Tussendoor liep ik vijfentachtig minuten hard in de stromende regen langs de golvende rivier de Schie. Ik werd water en naakte bomen en ik werd golfjes van de Schie die in mijn verbeelding zee werd en ik proefde het zout. Thuisgekomen in mijn Rotterdamse kasteelwoning was mijn kleding zo nat dat ik bij het uitwringen een rode bak vol water vulde. Ik ben als Berevrouw niet bang voor water. 

Daarna nam ik de trein naar een land van experimentele vlekken en geluidstrillingen.Het was er hectisch. Files en leegtes wisselden elkaar af. 

Een dag later ontmoette ik een bijzondere vrouw die in een caravan woont in de nederlandse natuur en waar het mee klikt. Ik ga haar in de lente opzoeken. 

Lieve dertien, ik ga  stoppen met schrijven. Tot de volgende keer. 

De Berevrouw

                                                                                                                                    Rotterdam, 
                                                                                                                                       december 2014 

Lieve dertien, 

Gisteren na een paar afspraken gunde de Berevrouw het zich om in de grote stad te zwerven en te schrijven.  Dat geeft je een groot vrijheidsgevoel. 
Het fijnst is het om in een cafe te zitten met een kop koffie en de grote stad met al die levende wezens aan me voorbij te zien trekken. En dan te schrijven, schrijven en nog eens te schrijven en samen met de ruimte in mijzelf te zijn. En alle duizend mogelijkheden die er zijn te verkennen op papier en met het oog. Die mooie dag kwam ik boeken tegen, die ik juist op dat moment nodig had. Boeken over schrijven en briefwisselingen en ook andere boeken vol mogelijkheden.  De bomen en de vogels gaven me rust en het ritme van mensen die komen en gaan ook. 
De Berevrouw is alweer bijna twee maanden in de grote  wereldstad en ze waardeert het zo zeer!
Wat zijn er veel mogelijkheden in deze wereldstad! 

De IJsman is op vijf december samen met Sint Nicolaas teruggevlogen en weer in  het Berevrouwkasteel.  
De Berevrouw geniet van samen en van alleen. Allebei vind ze dat goed en belangrijk. 
Een balans vinden tussen alleen en samen, tussen veel dingen regelen en uren met je kunst bezig zijn in andere en toch dezelfde wereld. Een balans tussen buiten zijn,  zwerven en dingen maken, je administratie doen en je huis opruimen. Een balans tussen mensen zien en contact met jezelf. Tussen werk en vrije tijd. Een balans tussen vogels zien en stukjes uit boeken lezen.  En soms helemaal uit balans zijn.. 
Alles op zijn tijd. 

Vandaag toen ik mediteerde zag ik de vogels vliegen. Ik voelde me met die mooie dieren verbonden. 
Het zijn vliegende wonderen. Nu als ik dit schrijf luister ik naar Chopin. Hij geeft me rust in mijn hoofd. 

Lieve dertien, ik ga stoppen met schrijven nu om veel praktische dingen te gaan doen. 
Alle goeds voor jullie. 
Tot de volgende keer. 

lieve groeten van de Berevrouw

Briefje van de grote stad Berevrouw

                                                                                                                                      Oktober 2014 
                                                                                                                                       Rotterdam

Lieve Dertien, 

De Berevrouw is terug in de grote Bomenstad. Geen bergen meer maar bomen, vogels wolkenluchten, huizen en mensen. 
De bomen maken mij blij! De duiven en meeuwen.
Hier in de grote stad voel ik  de energie van de bomen. En het is fijn om weer thuis te zijn! 

Het is me gelukt om mijn losse doeken uit IJsland op een paar spieramen die ik nog had te zetten en de resterende doeken op waslijntjes te hangen. Een overwinning in woman-power! Nu ik mijn doeken veilig bevestigd had kon ik mijn kat in mijn kasteelhuis ontvangen. Wat fijn is dat! 

Ik kwam een beetje grieperig thuis en helemaal gezond ben ik nog niet. Mijn oor zit een beetje dicht en mijn oog is geiiriteerd. Alles was heel stoffig in mijn kasteelhuis. En er waren vliegjes op sommige plekken. Dat is nu bijna allemaal gereinigd. 

Ik heb mijn draai nog niet helemaal gevonden. Ben nog een beetje in een cultuurshock. Het verschil tussen de landen en talen is zo groot. Ik kan nu al niet meer helemaal bevatten dat ik daar echt was in dat noordelijke land. Als je hier weer bent is dat niet meer te bevatten...

Als ik klaar ben met al de dingen die ik nog moet doen,  ga ik snel weer gaan schilderen. Dat geeft me houvast. 

Veel stads en boomgroeten van de Berevrouw

Briefje van de IJslandse Berevrouw 04

                                                                                                               September 2014 Akureyri, Island

Lieve Dertien,

Wat is het lang geleden dat ik jullie de laatste keer schreef vanuit dit verre vreemde land. Ik heb ontzettend hard voor mijn expositie geschilderd. Ik hoop dat het jullie alle dertien goed gaat in de Lage Landen.

Afgelopen zaterdag was de opening van mijn tentoonstelling. Het was  mooi! Er kwamen veel enthousiaste bezoekers en ook bosjes bloemen..
Vandaag, de dag na de opening ben ik hier aan het suppoosten. Ik zit hier gewoon een beetje te genieten van de mooie energie,  van mijn schilderijenen, het mooie licht en kijk soms naar buiten naar het straatleven in de"kunststraat" " Listagil"  Mijn galerie Mjölkurbuðin is naast het kunstmuseum van Akureyri. Er is een heel groot raam en vanuit de straat kun je mijn schilderijen zien. De ruimte is zo mooi licht. Er is zelfs een doorkijkje naar het zeewater van de fjord.Er zijn schuimkoppen op het water, want er is veel wind vandaag. Ik ben zo blij dat al die schilderijen door mij heen naar buiten kwamen. Ik ben naar mijn expositie toegelopen ( twee uur lopen) en na het suppoosten loop ik samen met de IJsman weer terug naar Kristnes. Dat vind ik fijn om goed in mijn lichaam te komen na de drukte.

Er is hier zoveel gebeurd lieve Dertien, het is teveel om op te noemen...Ik kies een paar hoogtepunten uit.
Er was hier een middeleeuwenfestival 25 kilometer hiervandaan.Gasir.( www.gasir.is) waar de IJsman en ik
in middeleeuwse kleding hebben geschilderd met eitempera op kleine stukjes hout.
Het regende dat weekend nogal veel, maar onder een wollen afdakje naast onze jute middeleeuwse tent konden we goed schilderen en bleven we redelijk droog. Er kon steeds maar een van ons onder het afdakje zijn. De IJsman was op dat moment bezig inkt te koken uit een speciale plant die hier groeit. Vanwege de regen ging die bereiding wat langzaam. Ik heb twee snelle kleine vrije mini-schilderijtjes met eitempera geschilderd. Het is een apart gevoel om met ei-tempera te schilderen. De lucht van de eitempera is een beetje dierlijk. Een hele mooie ervaring op het middeleeuwenfestival was om een heel groot vuur te hebben in de stromende regen. We waren toch best nat geworden en het was heerlijk om bij dat grote vuur te staan in de regen. Je word lekker nat en tegelijkertijd is het heerlijk warm. Een aanrader in de regen!

Eind juli was hier een grote familiereunie waarbij familie uit heel IJsland naar de boerderij kwam.Veel van de familieleden kampeerden op een groot weiland waar ze een wc voor hadden gehuurd.
S'avonds kwam een restaurant eten brengen en aten we aan veel tafels in de hooischuur. Er werden ijslandse liedjes gezongen die ik van een blad mee kon lezen. Dat gaf een hele mooie sfeer van saam horigheid met een familie die toch niet helemaal mijn familie is. Heel bijzonder..

Het regende een tijd veel hier... Omdat ik het veel nodig heb om buiten te komen heb ik een klein bos opnieuw ontdekt. Ik wist wel dat dit bos er was maar had er nooit zo'n belangstelling voor omdat ik de bergen altijd wil kunnen zien. Nu loop ik graag in dit bos als het regent in mijn regenkleding en je de bergen sowieso niet kan zien door laaghangende wolken. Het is een heel mooi puur bos. Ik denk dat het op een bos in Zwitserland lijkt, maar daar kom ik weinig...De bomen, planten en mossen zijn prachtig. Het is het beste om als het lukt je gedachtes stop te zetten en alleen te lopen en te ademen. De Berevrouw is ontzettend blij met zo'n mooi bos. Ik heb een paar kleine schilderijtjes met plantenenergie geschilderd. 40 x 40 cm.
Het bos heeft me daar ook bij geholpen.

Als laatste wil ik jullie vertellen over een heel bijzonder gebeuren. Het halen van de schapen uit de bergen.
Ongeveer driehonderd schapen die de hele zomer met hun lammetjes bij de bergen hebben rondgelopen.
We gingen eerst met de auto 12 km naar de stad en daar begonnen we bij de bergen te lopen richting de boerderij ( 12 km) om de schapen te drijven. Ik was eerst een beetje bang dat ik het niet goed zou doen en de schapen de verkeerde richting op zou drijven of laten ontsnappen...
Je moet hier best snel en fit voor zijn en in goede conditie. Je mag de schapen ook niet laten schrikken.
Verder moet je altijd zorgen dat je achter de schapen blijft, zodat ze niet de verkeerde kant op kunnen gaan. Het is de bedoeling dat je met een paar mensen een soort lijn vormt van hoog naar laag, zodat iedereen een gebied voor zijn rekening neemt. Bij ons was de lijn even een tijd weg. Degenen boven en beneden mij waren in geen velden of wegen te bekennen. Ik had toen opeens een groepje schapen dat de verkeerde richting op wilde en een ander groepje schapen die hun richting niet konden beslissen. Even wist ik niet wat te doen. Maar besloot toen snel ongemerkt achter de stadsschapen.( die de richting van de stad wilden gaan) te proberen te komen. Ik dreef ze door geluiden te maken en met mijn armen te zwaaien. Het lukte ze gingen de goede kant op.. En het onbesliste groepje schapen ging uiteindelijk ook de goede kant op.
Ik ben best trots op mijn schapen-drijf-kwaliteit als stadse Berevrouw!

Lieve dertien,
Ik moet gaan stoppen met schrijven nu, andere plichten roepen. Jullie mogen in gedachten van mijn expositie meegenieten. Komend weekend komen er veel bezoekers en het weekend daarna zal een groenlandse kunstenares samen met mij een Beer  performance doen.

Alle goeds voor jullie lieve Dertien!

veel noordelijke expositiegroeten van de Berevrouw

Briefje van de IJslandse Berevrouw 03

                                                                                                                         
                                                                                                                                   4 juli 2014
                                                                                                                                    Kristnes, IJsland


      Lieve Dertien,

Een briefje van mij uit het Hoge en verre Noorden.  Vandaag zijn de bergen er af geknipt door veel lage wolken . Dat gebeurt hier vaker dat de bergen opeens verdwenen zijn. Het lijkt hier nu net nederland  met wat hogere groene heuvels en veel regendruppels. De paarden die ik vanuit mijn raam zie staan dicht bij elkaar in een groep met dit weer. Het schijnt zo te zijn dat er een noordelijk front onderweg is en het 6 graden kan worden. Ik klaag niet, we hebben hier heel mooi ijslands zomerweer gehad in juni en de berevrouw houd wel van wat variatie....

Het leven kabbelt hier lekker voort. Ik ben iedere dag hard aan het schilderen voor de tentoonstelling die ik hier in september in  de stad Akureyri heb. Mijn mediterende Berevrouw op mijn schilderij is nu omringd door een zee van weelderige, levenslustige planten in nieuwe tonen en tinten, ook veel blauw- en paarsachtigen.   Beinvloed door de flora en fauna hier. Ze heeft het naar haar zin! Het is nu echt bijna klaar en ik ben er blij mee!

Het leven kan hier soms best druk zijn. Hard schilderen, familiebezoek ontvangen, veel verjaardagen, dochters met hun vrienden en kleinzoon van de ijsman te eten krijgen in onze primitieve slangenkeuken,  naar buiten, mediteren en soms moet je naar de winkel......  Hier op het echte platteland in Kristnes zijn geen winkels en ook geen brievenbussen.
Om naar de stad Akureyri te gaan moet je 12 kilometer fietsen of lopen. Ik mag hier een fijne fiets lenen van de schoonzus van de IJsman, dat is echt ontzettend fijn en die fiets heeft zelfs een bagagedrager. De meeste ijslanders hebben geen bagagedragers.IJslanders fietsen alleen voor recreatie. Een paar weken geleden was mijn band plat en ik wilde naar de stad. Ik had ingredienten nodig om een taartje te bakken omdat ik snel jarig was en wilde naar de kapper.
Ik vond het fijn om een excuus te hebben om weer eens een  langere afstands -wandeling te maken. Soms is er een enorme drang om naar de (kleine) stad te gaan hier en even weg van het platteland. Lopend naar de stad gaan geeft de berevrouw een gevoel van vrijheid! Naar de cultuur gaan... Naar de bieb om ijslandse luisterboeken te lenen, die ik gebruik om bij te schilderen. Heerlijk!  Soms kan ik me echt verliezen in het stadse leven. Ik ging naar een vreemde supermarkt Hagkaup in het industriegebied, in die supermarkt is alles oranje en kocht een gemakkelijke broek voor mijzelf. (Heb  te weinig kleding hier)  Toen kwam ik een tweedehands winkel tegen en vond een hele goedkope cd-speler die ik goed kon gebruiken.Dat is echt bijzonder hier, alles is hier vaak duurder dan in nederland.  Het leven zorgde weer ontzettend goed voor me! Ik vind het heerlijk om naar de stad en weer terug te wandelen. 24 kilometer. Maar dat kan natuurlijk alleen maar af en toe, anders wordt er niet genoeg geschilderd.  En je kunt lopend niet zoveel meenemen. Voor ik ga schilderen ga ik wel iedere dag even mediteren, wandelen en/of hardlopen op de oude weg of ergens anders buiten, dat heb ik nodig.
Voor mijn verjaardag/bestaansdag heb ik fietstassen gekregen. Ontzettend fijn is dat! Ik ga nu een keer per week s'ochtends vroeg naar de winkel fietsen en kom dan zwaar beladen weer terug. Er is dan altijd het gevaar voor mij een beetje in het stadje te blijven hangen en daar een beetje te dwalen. Je hebt natuurlijk altijd van alles te doen in de stad. Naar de bibliotheek, het postkantoor of de lekkere koffie die trekt.
 De terugweg  is een stuk zwaarder fietsen. Vooral als er tegenwind is, die kan hier heel erg krachtig zijn, veel krachtiger dan in rotterdam. Als je de wind mee hebt gaat het lekker snel.  Als laatste moet ik met de zwaarbeladen fiets de hoge heuvel op, dan loop ik. In het begin was ik bang dat mijn fiets met sinaasappelen, joghurt,brood  en veel diepvriesgroente etc. van de heuvel af zou rollen, maar dat gebeurt gelukkig niet.

Ik moet gaan stoppen met schrijven nu. Ben nog steeds erg blij dat ik hier mag zijn in dit vreemde (skritid) land  in de mooie natuur en mag schilderen! Alle goeds voor jullie in de grootstedelijke gebieden

veel Noordelijke schildersgroeten van de Berevrouw


                                                           Voor meer informatie over mijn kunst: www.berevrouw.exto.nl

Brief van IJslandse Berevrouw 02

                                                                                                                                                                                                                                                                                        Kristnes, Island 3 juni 2014


Lieve Dertien,

Weer een briefje van mij uit het vreemde, noordelijke land.
Er is hier best wat gebeurd en ik begin me al een beetje noordeling te voelen.
De grote havenstad met duizenden mensen en huizen ligt ver achter me. Het komt me nu vreemd voor al die mensen en huizen. Hier zijn er vooral bergen met een paar mensen en huizen.

Het is hier wat warmer geworden. Zo fijn is dat! Want ik werd wel slijmerig van de kou in combinatie met het natte voeten krijgen van afwassen in onze slangenkeuken.
Alles is hier nu zo prachtig dat ik vaak niet geloof dat het echt waar is. Witte bergen stralend in de zon.
Lupines op de oude weg die uitkomen. De mooie energie van de paarden en de schapen met de lammetjes.
De schapen hebben hier hoorns. Er zijn twee zwanennesten op de oude weg. De zwanen zijn hier anders dan bij ons ze hebben een zachtere uitdrukking en kijken minder streng. Kleine zwart-witte vogeltjes die plotseling weg hippen. Het licht is hier ook heel bijzonder, vooral het avond- en nachtlicht dat is soms zelfs roze...

Vorige week was het hek op de oude weg zo dicht gemaakt dat het niet de bedoeling was het weer open te maken. Dit vormt een hindernis voor een stadse Berevrouw. De angst voor een prikkeldraadhek kan groot zijn. De eerste keer ging ik onder het hek door, aan de onderkant zat geen prikkeldraad. De volgende keer was het hek nog steeds dicht. Er moest nu iets gebeuren..Na acht minuten diep ademen lukte het een stadse Berevrouw over het hek te klimmen. Angst zit alleen maar in het hoofd.

Vorige week hadden we hier een open huisje om de mensen die ons met spullen hadden geholpen te bedanken. Ons huisje was propvol met vijfentwintig mensen, vooral familie en twee buurvrouwen met aanhang. Na wat gepuzzel lukte het me om hier vier taarten te maken. De bakproducten zijn hier anders dan op het vaste lage land. Het open huisje was geslaagd. Ons huisje is nu ingewijd.

Ik ben begonnen met het schilderen van een mediterende berevrouw. En ze voelt zich lekker in haar vel hier in het noorden. Het is zo fijn om hier te kunnen schilderen. Ik ben ontzettend blij dat ik dat hier mag doen.
Terwijl ik schilder luister ik naar de radio en naar korte ijslandse verhalen van Gyrdir Eliason. Als de c.d. afgelopen is zet ik hem weer aan en weer. Daarmee kom ik in een meditatieve schilderstemming.
De ijslandse taal kalmeert mijn geest en ik kom op een plaats waar gedachten stil staan en er niets is en tegelijk alles.

Ik ga nu stoppen met schrijven en kijk uit naar jullie briefjes.

Veel lichte en noordelijke groeten van de Berevrouw


                                                            Voor meer informatie over mijn kunst:  www.berevrouw.exto.nl

Brief van de ijslandse Berevrouw 01

                                                                                                                       
                                                                                                14 mei 2014, Kristnes, Eyarfjord IJsland.

Lieve Dertien, 

De eerste keer een brief van mij uit een ver en vreemd land. Om in dit land te komen reis je een dag en een nacht over land met vijf overstappen, daarna neem je op het noordelijkste puntje van Denemarken een boot die je in drie nachten rustig  en in haar eigen golvende tempo naar Island  " IJsland" vaart.

 De taal klint hier " skritid" vreemd, maar melodieus. Het is hier nog winterskoud, ( vier tot zes graden)  maar het gras op de thuisvelden van de boerderij is al groen geworden en  er zijn  knoppen en jonge groene blaadjes in de struiken op de mooie oude weg waar ik graag loop of hardloop. Ik vond er ook een paar kleine paardebloemetjes en paarse wilde viooltjes. Rode grutto-achtigen, wilde zwanen en allerlei bijzondere vogels zijn er heel druk in de weer. Op deze mooie oude weg " gamlar wegur" wonen ook elfen. Later zal ik daar misschien nog op terugkomen. 

We hebben hier een primitieve onderverdieping van onzelf en die zijn we aan het inrichten. We hebben een alternatieve keuken gemaakt van slangen en een teil, maar er is geen afvoer. Afwassen is meditatief en primitief hier. Je krijgt er wel natte voeten van, maar ik ben zo blij met de slippers die ik gisteren kocht! 

Ik ben mijn atetliertje hier aan het inrichten. Het kijkt uit op witte sneeuwbergen die met me praten. En er ligt al plastic op de vloer tegen verfspatten. De IJsman is zo lief om een primitieve schildersezel voor me te timmeren. Wat fijn. Nu nog een tafel regelen en wat doek. 

Wat zorgt het leven goed voor ons! Een eigen plek te hebben, een ateliertje en je eigen witte sneeuwbergen is heerlijk. 

Lieve dertien, 
Ik ga nu stoppen met schrijven. Er is nog zoveel te vertellen over deze mooie en vreemde plek waar we nu zijn. Maar dat bewaar ik voor de volgende brief. 
Je mag me ook terugschrijven. De Berevrouw vind het zelfs leuk om post te krijgen hier op deze afgelegen plek. 
Mijn elektronische postadres is: berevrouw@gmail.com
Als je me een echte brief wil schrijven, stuur me dan eerst een e-mail. Dan stuur ik je de adresgegevens. 
                     
Lieve groeten van de Berevrouw en ook van de IJsman