Briefje uit de grote stad.

                                                                                         

                                                                                                                      

                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Rotterdam
                                                                                                                              Februari 2015

                                                                                                              

Lieve Dertien, 

Een paar weken geleden alweer reisde ik van land naar land. 

Het was een speciale tijd voor mij. 

Een dag hielp ik Ethiopische vrouwen met bijzondere spaanse zonnehoeden om de stoffige pleinen van Addis Abbeba schoon te vegen. Er was een mooie kameraadschap tussen ons. 

Een andere dag was ik plotseling een dode dichter, een man dus,  die ieder jaar op zijn verjaardag tot leven komt en alles dan vergeten is. Sommige dagen genoot ik ervan om als Argentijnse alleenstaande vrouw met een groepje vrouwen naar de kust van Argentinie te reizen en mijzelf te vermaken tussen rotsen en zee.  Dan weer was ik een Aborigonal die niet kon wennen aan een gecultiveerd leven en zich terugtrok in de natuur. Een afdak van bomen bouwde, bessen at en zelfs op dieren jaagde met een geslepen houten speer. 

Tussendoor liep ik vijfentachtig minuten hard in de stromende regen langs de golvende rivier de Schie. Ik werd water en naakte bomen en ik werd golfjes van de Schie die in mijn verbeelding zee werd en ik proefde het zout. Thuisgekomen in mijn Rotterdamse kasteelwoning was mijn kleding zo nat dat ik bij het uitwringen een rode bak vol water vulde. Ik ben als Berevrouw niet bang voor water. 

Daarna nam ik de trein naar een land van experimentele vlekken en geluidstrillingen.Het was er hectisch. Files en leegtes wisselden elkaar af. 

Een dag later ontmoette ik een bijzondere vrouw die in een caravan woont in de nederlandse natuur en waar het mee klikt. Ik ga haar in de lente opzoeken. 

Lieve dertien, ik ga  stoppen met schrijven. Tot de volgende keer. 

De Berevrouw

                                                                                                                                    Rotterdam, 
                                                                                                                                       december 2014 

Lieve dertien, 

Gisteren na een paar afspraken gunde de Berevrouw het zich om in de grote stad te zwerven en te schrijven.  Dat geeft je een groot vrijheidsgevoel. 
Het fijnst is het om in een cafe te zitten met een kop koffie en de grote stad met al die levende wezens aan me voorbij te zien trekken. En dan te schrijven, schrijven en nog eens te schrijven en samen met de ruimte in mijzelf te zijn. En alle duizend mogelijkheden die er zijn te verkennen op papier en met het oog. Die mooie dag kwam ik boeken tegen, die ik juist op dat moment nodig had. Boeken over schrijven en briefwisselingen en ook andere boeken vol mogelijkheden.  De bomen en de vogels gaven me rust en het ritme van mensen die komen en gaan ook. 
De Berevrouw is alweer bijna twee maanden in de grote  wereldstad en ze waardeert het zo zeer!
Wat zijn er veel mogelijkheden in deze wereldstad! 

De IJsman is op vijf december samen met Sint Nicolaas teruggevlogen en weer in  het Berevrouwkasteel.  
De Berevrouw geniet van samen en van alleen. Allebei vind ze dat goed en belangrijk. 
Een balans vinden tussen alleen en samen, tussen veel dingen regelen en uren met je kunst bezig zijn in andere en toch dezelfde wereld. Een balans tussen buiten zijn,  zwerven en dingen maken, je administratie doen en je huis opruimen. Een balans tussen mensen zien en contact met jezelf. Tussen werk en vrije tijd. Een balans tussen vogels zien en stukjes uit boeken lezen.  En soms helemaal uit balans zijn.. 
Alles op zijn tijd. 

Vandaag toen ik mediteerde zag ik de vogels vliegen. Ik voelde me met die mooie dieren verbonden. 
Het zijn vliegende wonderen. Nu als ik dit schrijf luister ik naar Chopin. Hij geeft me rust in mijn hoofd. 

Lieve dertien, ik ga stoppen met schrijven nu om veel praktische dingen te gaan doen. 
Alle goeds voor jullie. 
Tot de volgende keer. 

lieve groeten van de Berevrouw