Kristnes, Island 3 juni 2014
Lieve Dertien,
Weer een briefje van mij uit het vreemde, noordelijke land.
Er is hier best wat gebeurd en ik begin me al een beetje noordeling te voelen.
De grote havenstad met duizenden mensen en huizen ligt ver achter me. Het komt me nu vreemd voor al die mensen en huizen. Hier zijn er vooral bergen met een paar mensen en huizen.
Het is hier wat warmer geworden. Zo fijn is dat! Want ik werd wel slijmerig van de kou in combinatie met het natte voeten krijgen van afwassen in onze slangenkeuken.
Alles is hier nu zo prachtig dat ik vaak niet geloof dat het echt waar is. Witte bergen stralend in de zon.
Lupines op de oude weg die uitkomen. De mooie energie van de paarden en de schapen met de lammetjes.
De schapen hebben hier hoorns. Er zijn twee zwanennesten op de oude weg. De zwanen zijn hier anders dan bij ons ze hebben een zachtere uitdrukking en kijken minder streng. Kleine zwart-witte vogeltjes die plotseling weg hippen. Het licht is hier ook heel bijzonder, vooral het avond- en nachtlicht dat is soms zelfs roze...
Vorige week was het hek op de oude weg zo dicht gemaakt dat het niet de bedoeling was het weer open te maken. Dit vormt een hindernis voor een stadse Berevrouw. De angst voor een prikkeldraadhek kan groot zijn. De eerste keer ging ik onder het hek door, aan de onderkant zat geen prikkeldraad. De volgende keer was het hek nog steeds dicht. Er moest nu iets gebeuren..Na acht minuten diep ademen lukte het een stadse Berevrouw over het hek te klimmen. Angst zit alleen maar in het hoofd.
Vorige week hadden we hier een open huisje om de mensen die ons met spullen hadden geholpen te bedanken. Ons huisje was propvol met vijfentwintig mensen, vooral familie en twee buurvrouwen met aanhang. Na wat gepuzzel lukte het me om hier vier taarten te maken. De bakproducten zijn hier anders dan op het vaste lage land. Het open huisje was geslaagd. Ons huisje is nu ingewijd.
Ik ben begonnen met het schilderen van een mediterende berevrouw. En ze voelt zich lekker in haar vel hier in het noorden. Het is zo fijn om hier te kunnen schilderen. Ik ben ontzettend blij dat ik dat hier mag doen.
Terwijl ik schilder luister ik naar de radio en naar korte ijslandse verhalen van Gyrdir Eliason. Als de c.d. afgelopen is zet ik hem weer aan en weer. Daarmee kom ik in een meditatieve schilderstemming.
De ijslandse taal kalmeert mijn geest en ik kom op een plaats waar gedachten stil staan en er niets is en tegelijk alles.
Ik ga nu stoppen met schrijven en kijk uit naar jullie briefjes.
Veel lichte en noordelijke groeten van de Berevrouw
Voor meer informatie over mijn kunst: www.berevrouw.exto.nl
